روزنه ای به آن سوی دیوار

أَحْمَدُ بْنُ إِدْرِیسَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ، عَنْ صَفْوَانَ، عَنْ حَمْزَةَ بْنِ حُمْرَانَ، عَنْ عُبَیْدِ بْنِ زُرَارَةَ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ:

مَثَلُ الصَّلَاةِ مَثَلُ عَمُودِ الْفُسْطَاطِ، إِذَا ثَبَتَ الْعَمُودُ نَفَعَتِ‏ الْأَطْنَابُ‏ وَ الْأَوْتَادُ وَ الْغِشَاءُ، وَ إِذَا انْکَسَرَ الْعَمُودُ لَمْ یَنْفَعْ طُنُبٌ، وَ لَاوَتِدٌ، وَ لَاغِشَاءٌ

ترجمه:

نسبت نماز به سایر طاعات و اعمال صالحه، همچون دیرک سراپرده است که اگر دیرک برقرار باشد، طناب ها ومیخ ها و پرده‏ ها مفید واقع مى‏ شوند و اگر دیرک بشکند، از وجود طناب ها و میخ ها و پرده‏ ها سودى عاید نمى ‏شود.

کافی (ط - دار الحدیث) ؛ ج‏6 ؛ ص13

جَمَاعَةٌ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسى‏، عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ، عَنْ فَضَالَةَ، عَنْ حُسَیْنِ بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ سَمَاعَةَ، عَنْ أَبِی بَصِیرٍ، قَالَ:سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ عَلَیْهِ السَّلَامُ یَقُولُ‏:

کُلُّ سَهْوٍ فِی الصَّلَاةِ یُطْرَحُ مِنْهَا غَیْرَ أَنَّ اللَّهَ تَعَالى‏ یُتِمُّ بِالنَّوَافِلِ؛ إِنَّ أَوَّلَ مَا یُحَاسَبُ بِهِ الْعَبْدُ الصَّلَاةُ، فَإِنْ قُبِلَتْ قُبِلَ مَا سِوَاهَا؛ إِنَّ الصَّلَاةَ إِذَا ارْتَفَعَتْ فِی أَوَّلِ‏ وَقْتِهَا، رَجَعَتْ إِلى‏ صَاحِبِهَا وَ هِیَ بَیْضَاءُ مُشْرِقَةٌ تَقُولُ:

حَفِظْتَنِی حَفِظَکَ اللَّهُ، وَ إِذَا ارْتَفَعَتْ فِی غَیْرِ وَقْتِهَا بِغَیْرِ حُدُودِهَا، رَجَعَتْ إِلى‏ صَاحِبِهَا وَ هِیَ سَوْدَاءُ مُظْلِمَةٌ تَقُولُ: ضَیَّعْتَنِی ضَیَّعَکَ اللَّه‏

ترجمه:

شنیدم ابو جعفر باقر (ع) مى‏ گفت: در نمازهاى فریضه، هر جا سهو و اشتباهى روى دهد، آن قسمت اشتباهى را از صورت نماز خارج مى‏ کنند، منتها خداوند تعالى نواقص نماز فریضه را با نماز نافله ترمیم مى‏ کند. حسابرسى اعمال بندگان، از نماز آنان شروع مى‏ شود؛ اگر نماز کسى پذیرفته شود، سایر اعمال او پذیرفته خواهد گشت. اگر نماز کسى در اول وقت به درگاه خدا بالا رود، درخشان و تابان به سوى صاحبش باز مى‏ گردد و مى‏ گوید: حقوق مرا نگهبان شدى، خدایت نگهبان باد! و اگر نماز کسى در خارج از وقت ویژه به درگاه خدا بالا رود و از حدود و مقررات لازمه عارى باشد، سیاه و تاریک به سوى صاحبش باز مى‏ گردد و مى‏ گوید: حقوق مرا پامال کردى، خدایت پامال کناد.

کافی (ط - دار الحدیث) ؛ ج‏6 ؛ ص18